Ekspozycję wnętrz mieszczańskich
Ekspozycję etnograficzną
Ekspozycję dotyczącą II wojny światowej
Ekspozycję archeologiczną
Dwa pomieszczenia na parterze Domu Greckiego to ekspozycja wnętrz mających za cel stworzenie sugestii poszczególnych przemian stylowych na przestrzeni wieku XIX – poczynajac od stylu biedermeier, poprzez styl Ludwika-Filipa i kończąc na tzw. stylu eklektyzmu „fin de siecle”.
Punkt wyjścia stanowi przebudowa Domu Greckiego w roku 1818, która daje asumpt do zorganizowania zespołów wnętrzowych stylistycznie następujacych kolejno po tej dacie.
Niestety brak konkretnych materiałów wnętrzowych z tamtych czasów, które bezpowrotnie z biegiem lat zaginęły w budynku, który uległ dewastacji nie pozwolił na zrekonstruowanie wnętrz według historycznych dokumentów epoki.
Dawno też minęły czasy kiedy ów budynek spełniał rolę domu zajezdnego. Niewiadomo dziś, które wnętrza jego były przeznaczone na sypialnie, a które stanowiły bawialnie czy też sale konsumpcyjne.
Umieszczone w starym wnętrzu jakby na „żywo”, bez posługiwania się muzealnym sprzętem pomocniczym przedmioty zabytkowe stanowiące wystrój wnętrza mieszczańskiego przemawiają do widza wprost i bezposrednio – to główny cel tej wystawy.
Pierwsza salka parteru urządzona została przedmiotami z I połowy wieku XIX, ogólnie rzecz nazywając – w stylu biedermeier.
Pomieszczenie to posiada strop belkowany z środkową belką częściowo rzeźbioną z napisem w języku łacińskim i datami 1787 – 1792, która została przywieziona do Myślenic z Makowa Podhalańskiego, a zamontowano ją w czasie ostatnich prac konserwatorskich, prowadzonych w latach 1972-75 na zlecenie Wojewódzkiego Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie.
Zespół mebli, jaki się tu znajduje jest typowym dla tego czasu. Są to: kanapka i krzesła z charakterystycznymi zapleckami w kształcie trójlistnej koniczynki zwiazane elementem toczonym oraz stolik karciany na jednej wazonowej nodze wspartej na podstawie z czterech wolutek, z płytą wierzchnią do rozkładania.
Gruba okładzina z mahoniu ciętego ręcznie piłką – kwalifikuje te meble do rzedu rękodzieła artystycznego, podobnie jak i pozostałe meble tego stylu, wykonane w orzechu – a to komodę z wahadłowym zwierciadłem zwanym Psyche i biblioteczkę z oszkloną partią górną dla ukazania modnych wówczas bibelotów i szkła.
Nastrój kącika salonowego stwarzają charakterystyczne firany upięte na ścianie okiennej według wzorów i mody epoki. Po przeciwnej stronie zespoły mebli również z tych czasów wykonane w jasnym drewnie brzozy, czeczotki i orzecha.
Mamy przykład szaf w dwu wariantach: dwuskrzydłowej o zaokraglonym profilu drzwi oraz małej jednoskrzydłowej o prostych kształtach geometrycznych.
Dwa stoliki: owalny na jednej rozczłonkowanej nodze i drugi maleńki wsparty na podstawie w kształcie jakby antycznej mastaby / kwadratowych płyt nałożonych jedna na drugą /. Trzy krzesełka o charakterystycznym zwieńczeniu z wolutkami i przewężonym wcięciu zaplecka złożonego z trzech elementów w ażurze są rozmieszczone na tle dywanu zwanego Sumakiem.
Ponadto mała akwarelka z pierwszych lat w. XIX o charakterze romantycznym nawiązuje do stylu stosowanego w modnych wówczas pamiętnikach. Blasku zaś, który bodajże najbardziej nadaje wnętrzu są zegary. Jeden tzw. obrazowy w pozłacanej ramie z motywem wolich oczek i widocznym wahadłem w wycięciu płyty obrazu, a drugi stojący polichromowany na czarno z czterema alabastrowymi kolumienkami, lirą, zdobny masą perłową.
Z pokoju w stylu biedermeier przechodzimy z kolei do następnego, mieszczacego się również na tym samym ciagu, posiadającego jednak sklepienie krzyżowe.
Zespół mebli tam umieszczonych w zasadzie odnosi się do okresu lat około r. 1850 późnego stylu Ludwika Filipa, choć umieszczony tam jeden z piękniejszych mebli – sekretarzyk z otwieraną klapą tworzącą pulpit do pisania jest przykładem przejścia stylowego od biedermeier w styl Ludwika Filipa.
Najwłaściwiej określają ten ostatni styl meble salonowe umieszczone wśród wschodnich dywanów
( Schirazy ) złożone z potężnej kanapy, krzeseł z siedziskami i zapleckami tapicerskimi i stołu o falistym konturze. Również komoda oraz lustro nad nią wiszące, a także toaletka na czterech kabriolowych nóżkach z wahadłowym zwierciadłem są świetnymi przykładami mebli o charakterystycznych cechach tego stylu: urozmaiconego konturu, linii zaokrąglonych i niespokojnych oraz żłobionych profili z rowkiem.
Jako dopełnienie tego wnętrza i nieodzowny atrybut salonu to sute firany umieszczone na drewnianym, toczonym karniszu. Oświetlenie tego pokoju zaakcentowano lichtarzem na świece ze słynnej fabryki Józefa i Juliana Fragetów w Warszawie, o cechach stylowych okresu po roku 1850.
Zespół zabytków tu zgromadzonych wyraźnie odcina się innymi założeniami od tych, z pomieszczenia poprzedniego, gdzie dominowała gładka płaszczyzna, podczas gdy tu przeciwstawiono jej formy bardziej niespokojne łącznie z zastosowaniem elementów bogato rzeźbionych jak np. w zwieńczeniu zaplecka kanapy.
Ostatnie i trzecie pomieszczenie zlokalizowane w partii budynku od strony ogrodu posiada nieco inny charakter, niz pozostałe. Wprawdzie zamyka stylistycznie wiek XIX stylem zwanym eklektycznym z „fin de siecle” - jednak prócz tego ma posiadać określoną funkcję jako pomieszczenie sugerujące dawne biuro słynnego, zasłużonego burmistrza miasta Myślenic Andrzeja Marka,
którego kopia portretu została umieszczona nad biurkiem. Również inne akcesoria meblowe jak dwuskrzydłowa szafa z owalnymi płycinami i rzeźbionym tympanonem, pokrewna jej szafka szufladowa, małe biureczko zdobione intarsją mają za cel podkreślić tę właśnie funkcję.
Niezależnie od tego cały wystrój tego pomieszczenia łącznie z garniturkiem mebelków salonowych, lampami naftowymi: wiszącą u stropu oraz stojącą na biurku burmistrza, a także kotarami z aksamitu zawieszonymi na toczonych karniszach unaoczniają epokę schyłku wieku XIX.
Dwie skrzynki cechowe: cechu stolarzy i kuśnierzy, portrety burmistrzów Myślenic oraz dokument – akt erekcyjny Szkoły Podstawowej nr 1 w Myślenicach z roku 1875 uzupełniają wystrój tego wnętrza.
Pięknym akcentem dekorującym ów pokój jest zabytkowy piec kaflowy z ok. roku 1885 przywieziony z dworu w Krzyszkowicach. Jest to tzw. herbarz z herbami m.in. Rogala i Leliwa oraz ornamentami roślinnymi o barwie niebiesko-ultramarynowej, pochodzący z manufaktury w Nieborowie, która od roku 1881 produkowała rękodzielniczo m.in. kafle. Obiekt pieca jest więc jeszcze jednym przykładem wspaniałego rękodzieła wieku XIX rozpowszechnionego we wszystkich dziedzinach sztuk zdobniczych na terenach ziem polskich.
Oprac. J. Gostwicka
Adres
ul. Traugutta 11
32-400 Myślenice
Godziny otwarcia
Wtorek - piątek od godzinyKontakt
tel/fax:
e-mail: muzeum.myslenice@
gmail.com
biuro:
mnm.sekretariat@
gmail.com
Inspektor Ochrony Danych Osobowych w MNM
Janusz Dębowski
tel: 502 434 909
e-mail: j.debowski@evoleo.pl
GALERIA JEDNEGO OBIEKTU
"Św. Mikołaj"- najstarszy eksponat w naszym muzeum
Wnętrze mieszczańskie
Projekty zrealizowane przy pomocy finansowej otrzymanej z EFRROW w ramach działania Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 w zakresie małych projektów - działanie 413
Wirtualne Muzea Małopolski
Projekt
W negatywie...w pozytywie